jueves, 27 de marzo de 2014

O vó de Speir



Hai xa uns anos escribín este conto para acompañar unhas fotos aereas de un compañeiro sobre a costa de Lugo. 

Hoxe o recupero para vos. Está distribuido tal cual ía, por páxinas sobre as fotos, que hoxe quedan ao voso libre maxín.

O vó de Speir

1
Conta a lenda que hai anos,
din que moitos,
a Farraix, o mar,
deulle por roubar unha illa.

2
O que non di a historia
e porqué.

3
Din que antes de que os homes
esqueceran o respecto que debían
ao mar, ao vento e a terra;
os deuses celtas velaban por eles
e tamén loitaban polo seu dominio

5
Querían as alas do xove Speir, o vento,
a obediencia de Talamn, a terra
e dominar ao rebelde Farraix.

6
De entre todos os deuses,
dous encapricháronse
polas illas da zona
especialmente por unha:
a illa de San Cibrao.

7
Dun lado estaba Lugh.
O deus branco.
O deus paxaro.
O deus bo.
O deus que lle dera o nome a terra
e o mar polo que loitaban.

8
Do outro lado estaba Balar, o seu avó.
O deus da ollada mortal
O fillo dos xigantes formoré que habitaban as illas.
O torvo, o cruel deus Balar.

9
Lugh quería que o seu reinado se estendera
por terra, mar e aire.

10
Balar quería un fogar para os seus desposuídos xigantes.

11
Os dous querían aquelas illas.

12
E as costas

13
E o vento e as gaivotas

14
Os dous querían a obediencia de Farraix.

15
Farraix.
Violento e calmo.
Xoven e vello.
Fermoso e terrible.
Eterno e voluble.
Farraix, o mar.

16
Contan as vellas historias
que Balar tratou de ameazalo.

17
E que Lugh lle recordou o seu
pacto de obediencia.

18
Pero estas historias tamén contan
que Farraix, farto de ceder as súas posesións,
decidiu enganar os dous vellos deuses.

19
A costa pola que pelexaban
estaba vixiada por moitas pequenas illas


20
apenas pequenas rochas unhas,
mais grandes outras,
todas insignificantes
ao lado da impoñente San Cibrao.

21
Farraix aproveitou a noite e roubou a illa

22
e quixo facer coma se nunca houbese existido,

23
quixo que os deuses esquecesen a súa illa

24
quixo embriagalos coa beleza

25
quixo que a vista daquel pequeno paraíso
os confundise para sempre.

26
Dende entón, o mar troca de forma
nas costas da Mariña.

27
E fai mil trucos:

28
Xoga a ser invisible baixo a area
para que non o atopen...

29
Enrúgase coma un vello
para infundir respecto...

30
Convértese nun espello
para que os deuses so o vexan
coma un reflexo de si mesmos...

31
Píntase de mil cores...

32
Os azuis. Dende o brutal índigo
ao gulusmeiro celeste para
confundirse co ceo.

33

Os Verdes e aguamariñas con años de escuma,
para fundirse coa terra.

34
A lenda tamén conta que,
durante anos, o mar conseguiu o seu obxectivo,


35
e que Lugh e Balar se esqueceron
da illa de San Cibrao
coma tamén o fixeron os homes.

36
O que non se esqueceron foi de loitar.
e Lugh matou a Balar
pelexando por outras terras,
por outras illas...

37
E pasou o tempo.

38
E só Speir, o vento,
de entre todos os deuses segue
a visitar estas costas.

40
Porque Lugh desconfía de Farraix
e o envía, pensan algúns

41
Para voar sobre a maxia de Farraix,
e encubrir a súa travesura, din outros.

42
Porque, ao fondo, todos saben
incluído Lugh,
que vento e mar van da man,
sobre todo nas brincadeiras.

43

E a Lugh encántalle.

viernes, 14 de marzo de 2014

Platón

Hoy os presto un cuento. No os lo regalo porque se lo di Pablo. Pero podéis leerlo. ¿Causa dudas? ¿Quién es Platón?. Se admite debate.



 Pinchad en el enlace para verlo Platón





sábado, 8 de marzo de 2014

Mujer. Trabajadora. Tú.



                                                                                                            Purificación Taboada 


Hace unos años presenté una foto a un concurso en el que tú eras la protagonista. Se titulaba "Purificación Taboada. Mujer" y el pie de foto decía algo así:



"Purificación Taboada. Primera mujer teniente de alcalde de una capital española. Hace 44 años. Cuando ser mujer no era fácil y conseguir impulsar las salas de maternidad públicas, las clínicas gratuitas, los comedores escolares y las guarderías municipales eran una utopía para cualquier mujer. Fue concejala, constructora, empresaria, directora de escuela, maestra, inspectora y superviviente además de madre, abuela y bisabuela, porque, sobre todo, supo ser mujer en un mundo de hombres"




Y eras tan fuerte, tan imprescindible, que ni siquiera contemplamos la idea de que no fueses inmortal.

La semana que viene cumplirías 90 años.
Pero te fuiste.
Sin avisar. 
Cómo se van las damas de las películas antiguas.


Y nos dejaste irremediablemente huérfanos a todos.


María Martul. Invierno de 2014